بیمه از مهمترین فاکتور های کار و فعالیت در زندگی روزمره می باشد به طوری که همه افراد در هنگام اشتغال به یک امر معمولا به بیمه و آیا بیمه از طرف کار فرما برای بیمه واریز می شود یا نه. معمولا افراد زیادی برای اینکه در دوران پیری و بازنشستگی خود دارای یک مستمری و یا حقوقی باشند که هزینه های زندگی خود را با آن تامین نمایند ، تلاش زیادی کرده و در این موارد اقدامات زیادی را به انجام می رسانند.
در ایران چندین سازمان برای دریافت حق بیمه افراد وجود دارد و افراد زیادی تلاشهای فراوانی را برای واریز حق بیمه خود به روشهای گوناگون انجام می دهند.
برای بعضی از افراد معمولا کارفرما این هزینه را واریز می نماید ، بعضی دیگر نیز خود این هزینه ها را واریز می نمایند.
به طور کلی فرد باید برای بازنشستگی خود حداقل ۲۰ سال و حداکثر سی سال را حق بیمه پرداخت نمایند.
حقوق بیمه معمولا برای افراد پس انداز شده و در انتها فرد با رسیدن به سن بازنشستگی ، رسما دیگر به سر کار نرفته و حق بیمه نیز پرداخت نمی نماید.
اما در دوران پرداخت بیمه ممکن است برای افراد مشکلات فراوانی پیش بیاید این مشکلات ممکن است ناشی از کار در محیطهای مختلف خصوصی و دولتی ،و یا بسیاری از مسائل دیگر باشد.
برای مثال بسیاری از افراد ممکن است قبلا در محیطهای خصوصی و سازمانهای شخصی مشغول به فعالیت باشند و بسیاری دیگر نیز ممکن است در بیمه های گوناکون برای انها حقوق بیمه واریز شده باشد.
مورد دیگر این است که افراد ممکن است دارای چندین سال سابقه بیمه باشند و هم اکنون که خواهان بازنشستگی می باشند تقاضای تجمیع کلیه بیمه های خود را نموده وسازمان بیمه مقصد اعلام نماید که باید میزان تفاوت هزینه بیمه را پرداخت نماید تا بتواند کارهای تجمیع فرد انجام گیرد. معمولا در سازمانهای ادارای و دولتی این امر در خود سازمان مطرح شده و فرد می تواند از سازمان تقاضای پرداخت تفاوت حق بیمه را پرداخت نماید.
در سازمانهای خصوصی نیز کارفرما ملزم به پرداخت تفاوت حق بیمه بوده و در موردی که حاضر به این کار نباشد فرد می تواند در اداره کار و یا در صورتی کارفرما حاضر به اجرای رای اداره کار نباشند می توانند از دادگستری تقاضای این امر را بنمایند.
در دادگستری نیز بر اساس قانون فرد ملزم به این امر شده و در انتها امور فرد از طریق مجاری قانونی حل می گردد. مورد دیگری که فرد در سازمانهای اداری و دولتی مشغول به فعالیت بوده واین سازمان علی رغم پیگیری های فرد حاضر به پرداخت تفاوت حق بیمه برای تطبیق نمی باشد . در این زمینه فرد باید مراحلی را برای دریافت حق و حقوق قانونی خود طی نماید.
براساس قانون اساسی در هر مورد که براساس قانون فردی دارای حقوقی بوده سازمانهای اداری و دولتی به هر نحوه حاضر به انجام امور فرد نبوده و یا از دادن حق قانونی وی خودداری نمایند فرد می تواند به دیوان عدالت اداری طرح شکایت نماید.
طرح شکایت در دیوان عدالت اداری بسیار حساس و مهم می باشد به طوری افراد معمولا که با دادگستری و امور ان آشنایی داشته باشند نمی توانند در دیوان عدالت اداری نیز به همین روال اقدام نمایند زیرا دیوان دارای قوانین آیین دادرسی و همچنین نحوه رسیدگی برای خود بوده و فرد اگر بخواهد در دیوان عدالت اداری طرح شکایت نماید باید مطابقت قوانین دیوان اقدام به طرح شکایت بکند در زیر به بررسی نحوه این موضوع در دیوان عدالت اداری پرداخته و امیدوارم که بتوانیم با این نوشتار آشنایی هر چند اندکی از طرح شکایت در دیوان عدالت اداری برای شما را فراهم آوریم.
طرح شکایت در دیوان عدالت اداری در رابطه با الزام به احتساب حق بیمه تفاوت تطبیق، دارای شرایط زیر می باشد بدین صورت که فرد باید برای احقاق حق خود در دیوان یک مسیر را طی نماید.در این موضوع برای شروع فرد معمولا باید ابتدا اقدام به نوشتن دادخواست در این رابطه را بنماید .
باتوجه به اینکه هم اکنون کلیه امور دردیوان عدالت اداری به صورت غیر حضوری بوده و هر شخصی که بخواهد در این رابطه اقدام نماید باید دادخواست نوشتاری خود را از طریق سایت دیوان عدالت اداری ( سامانه ساجد ) به دیوان ارسال بنماید.
ارسال دادخواست از طریق سامانه ساجد انجام شده و شیوه کار نیز بدین شیوه می باشد که فرد ابتدا باید داخواست و ضمائم خود را مطابق قانون نوشته و بعد از ان با ثبت نام در سامانه ساجد اقدام به ارسال مدارک در این رابطه بنماید. معمولا بعد از ارسال و با رسیدن آنها به دیوان عدالت اداری یک پیام کوتاه به جهت تایید آن و یک شماره پرونده نیز به گوشی فرد ارسال می شود .
بعد از این امر پرونده از جهت نقوص احتمالی در دیوان بررسی شده و در صورتی فاقد نقص نباشد و همچنین مشکلی در صلاحیت دیوان موجود نباشد ، دادخواست از طریق دفتر کل به نزد رئیس دیوان ارسال شده و بعد از ان رئیس دیوان نیز پرونده را به یکی از شعب در این رابطه ارسال می نماید. دادخواست ارسالی به شعبه در آنجا نیز بررسی شده و طی نامه ای به طرف شکایت اعلام می شود که در مهلت زمانی یک ماهه نسبت به طرح پاسخ در خصوص ان اقدام گردد.
بعد از دریافت پاسخ طرف شکایت در دیوان عدالت اداری معمولا پرونده برای رسیدگی به نزد قاضی ارسال گردیده و از انجا مورد رسیدگی قرار میگیرد و در در صورتی که مورد خاصی برای تحقیقات و یا شنیدن اظهارات طرفین موجود نباشد حکم صادر می شود. حکم صادره طی یک هفته به طرفین ابلاغ شده و معمولا قابل تجدید نظر می باشد.
حکم صادره در این رابطه برای اشخاص داخل ایران به مدت روز و برای اشخاص خارج ایران به مدت سه ماه قابل اعتراض بوده و بعد از اتمام این مدت در صورت عدم اعتراض رای قطعی می گردد.
در این رابطه افراد اگر به حکم صادره اعتراض نمایند رای به شعبه تجدید نظر رفته و دوباره درآنجا از نظر قانون بررسی شده و در انتها حکم صادر می شود . حکم صادره در این رابطه بعد از صدور قطعی شده و غیر قابل اعتراض می باشد.
